Herinneringen van Kees Marges – 26

ECT overschrijdt opnieuw grenzen

We zaten in 1986 nog midden in een hectische periode waarin het traditionele stukgoed veranderde in een sterfhuis. De poging van ondernemers om drie stukgoedbedrijven te fuseren en Triton op te richten leek te gaan mislukken. In de bulksector nam het gevoel van onvrede sterkt toe en dat resulteerde in spontane en door ons geleide acties.

Plotseling kwam ook ECT met een poging tot inkrimping van het aantal werknemers. Toch niet een bedrijf waar je dat van verwachtte, in tegendeel. ECT was juist een bedrijf dat groeide en ruimte zou moeten kunnen bieden voor overbodige stukgoedwerkers. Maar zoals bekend, ze gaven de voorkeur aan kleine ondernemers uit de detailhandel die met hun bedrijfje moesten stoppen en werk zochten. Harde werkers, maar geen bewuste vakbondsleden. Eind 1986 leek het toch ook even mis te gaan met ECT. De oorzaak was dat twee rederijen bij ECT verdwenen en een (gespeelde?) dreiging dat Sealand, de grootste klant van ECT, ook zou verdwijnen.

Llovell Lines

Het relatief kleine Llovell Lines besloot eind oktober 1986 ECT te verlaten en voortaan containers te lossen en laden bij de oorspronkelijke stukgoedterminal Deka Transport, ooit op Katendrecht gevestigd maar inmiddels naar de Botlek verhuisd. Het ging om 75.000 containers per jaar. Nog vóór overleg met bonden en gemeente was gestart, had ECT al voor 75 werknemers, heel voortvarend, collectief ontslag aangevraagd.

Tegelijkertijd gaf ECT de gemeente de schuld van dat verlies van een klant, omdat de wethouders de stukgoedterminals zo goed hadden geholpen om de klap van minder omzet, veroorzaakt door containerisatie – dus door ECT zelf – op te kunnen vangen. Daardoor zouden bedrijven als Deka in staat zijn om zelfstandig containers op beperkte schaal te laden en lossen en zo ECT te beconcurreren. Zo concreet had dat nooit in de plannen van de gemeente gestaan, maar ECT wilde graag anderen de schuld geven.

De oorzaak was dus dat ondernemer Deka op slimme wijze was omgesprongen met de steun die de gemeente en Nehem hadden geboden om de containerisatie op te vangen. Veel later kwamen er nog meer containerterminals bij, maar dat heb ik niet meer van nabij meegemaakt.

US Lines

Enkele weken later volgde een tweede teleurstelling voor ECT: US Lines (USL) hield op te bestaan, wegens financiële problemen bij het moederbedrijf, het Amerikaanse McLeans. Volgens ECT was USL hun op één na belangrijkste klant en goed voor 80.000 tot 100.000 containers per jaar. Volgens ECT leverde dit werk op voor 200 ECT’ers.

USL was juist bezig met uitbreiding en investeren in de modernisering van de vloot, dus de klap kwam zeer onverwacht. Het stopzetten van alle rederij-activiteiten in Europa leidde er toe dat USL in Rotterdam opgeheven zou moeten worden. USL had zonder overleg met de OR en de vakbond alle 120 eigen medewerkers in Rotterdam al ontslag aangezegd.

Met onze steun kwamen de werknemers van US Lines in verzet. Namens de werknemers eisten we van USL dat ze zich aan de Nederlandse wetgeving zou houden, inclusief doorbetaling van het loon. We bereidden een juridische procedure voor om dat af te dwingen.

Herstelplan ECT-directie

Op 1 december 1986 kondigde de ECT-directie een herstelplan aan. Er zouden 250 ontslagen moeten vallen om de financiële gevolgen op te vangen van het verlies van twee klanten. Maar ECT was bereid daarvan af te zien, als alle ECT’ers bereid zouden zijn geld in te leveren: de cao zou voor 4 jaar niet kunnen worden gewijzigd en de prijscompensatie zou in die periode niet worden uitgekeerd. Ook de kerstgratificatie zou moeten worden geschrapt. Op den duur zou die gratificatie vervangen moeten worden door een winstdelingsregeling. Overwerk zou zoveel mogelijk vermeden worden en als overwerk niet te vermijden was, zouden de gemaakte uren in tijd worden gecompenseerd. Wat ook weer tot minder werknemers zou moeten leiden. Dat alles bij elkaar zou, volgens ECT, betekenen dat de werknemers 125 gulden netto per maand moesten inleveren.

Die berekening klopte van geen kant, zoals we later zouden aantonen. En ook nog zonder uitzicht en zekerheid op herstel van de prijscompensatie en de eindejaarsuitkering. Laat staan, een compensatie voor opgelopen achterstand als ECT weer normaal zou kunnen functioneren nà die 4 jaar. Integendeel, ECT waarschuwde ervoor dat er toch ontslagen noodzakelijk zouden kunnen zijn, als met deze maatregelen onvoldoende zekerheid voor de toekomst kon worden gerealiseerd. Dat zou ook af hangen van externe factoren. Al met al wekte de directie de indruk in paniek te zijn geraakt.

ECT wil meer flexibiliteit

ECT wilde deze ‘kans’ ook gebruiken om een andere werkgeverswens binnen te halen: meer flexibiliteit. Het personeel zou flexibeler ingezet moeten kunnen worden, dat wil zeggen flexibeler oproepbaar en inzetbaar, afhankelijk van de hoeveelheid containers die op korte termijn geladen of gelost moesten worden. Dat zou waarschijnlijk  betekenen, minder afname van SHB’ers. Maar ook, dat ECT’ers thuis opgeroepen zouden kunnen worden als het aanbod van containers groter was dan voorzien. Dat zou een ernstige aantasting van de vrijheid van werknemers betekenen, die zelf konden bepalen wat ze met en in hun vrije tijd deden of van plan waren. De zeggenschap van de werkgever zou zich op de manier zoals ECT dat wenste, ook gaan uitstrekken tot het privéleven van de ECT’ers.

De gemeente Rotterdam was, althans volgens ECT, al bereid tot uitstel van betaling van de huur van de grond waarop de terminals van ECT waren gebouwd. Aandeelhouders zoals Nedlloyd en Internatio Muller hadden zich, volgens ECT, bereid verklaard de komende 4 jaar af te zien van dividend. Er zou ook fors ingeleverd worden op het eigen vermogen van ECT. Ongewijzigd beleid zou leiden tot een verlies van 20 miljoen gulden per jaar.

Vervoersbond FNV wijst herstelplan af

Bij monde van Kees van Nimwegen lieten wij weten dat we de aangekondigde maatregelen prematuur vonden, omdat nog nergens berekeningen waren gemaakt en beschikbaar waren gesteld over de gevolgen van het wegvallen van de twee rederijen. De aantasting van de privacy zoals ECT die wilde, verklaarde Kees voor ons onbespreekbaar. Met nadruk stelde hij ook direct dat van bevriezing van de cao voor 4 jaar geen sprake kon zijn. Het einde van rederij US Lines betekende niet dat de lading in de containers niet naar en van Rotterdam verscheept zou moeten worden. Andere rederijen zouden dat vervoer ongetwijfeld overnemen en de containers zouden zo ook bij ECT komen. Het spreekt vanzelf dat we onze boodschap, niet akkoord gaan met het ECT herstelplan, gepaard lieten gaan met de mededeling dat wij gepaste acties zouden gaan voeren, als ECT toch wilde doorzetten.

Vervoersbond CNV wel akkoord

De Vervoersbond CNV stelde zich veel meegaander op en was ook direct bereid de cao open te breken om die aan te kunnen passen en te kunnen bevriezen voor 4 jaar. CNV collega Zwijnenburg stelde zelfs voor om de cao-lonen drastisch te verlagen, zoveel dat ECT directeur Bosselaar reageerde met de opmerking dat het zó slecht nou ook weer niet ging met ECT. Alle door ECT gewenste bezuinigingen zouden ook tot een (loon)kosten besparing leiden voor die andere grote klant van ECT, Sealand, want die werkte met ECT-personeel op een apart gedeelte van de terminal.

ECT eist een niet-stakingsverklaring voor de Sealand-terminal.

Bij het bekend maken van de afwijzing van het herstelplan maakte Kees van Nimwegen ook bekend dat hij de indruk had, dat ECT samen met Sealand de Vervoersbond FNV onder druk wilde gaan zetten, door te dreigen Rotterdam te verlaten en naar Zeebrugge of Antwerpen te gaan. Kort daarna werden Kees en ik tijdens overleg bij ECT inderdaad geconfronteerd met de eis van ECT om een door ECT aangeleverde verklaring te tekenen, waarmee we toezegden als bond geen acties te ondernemen tegen het herstelbeleid van ECT. We moesten in die verklaring met name beloven ook later geen stakingsoproepen meer te doen waar Sealandschepen door getroffen zouden worden.

Onzinnige eis

Zo werkten Sealand en ECT blijkbaar samen om ons akkoord te laten gaan met hun herstelplan. Dit was het chanteren van de Vervoersbond FNV èn van de werknemers van ECT. En een minachting van de vakbondsdemocratie, waarin de leden dat soort besluiten nemen en niet twee bestuurders in dienst van de bond – àls een ledenvergadering bij één bedrijf al zo’n principieel besluit zou kunnen nemen. Kees van Nimwegen en ik hadden geen seconde nodig om tot de conclusie te komen dat die eis te onzinnig was om er serieus op in te gaan. We meldden die poging van de ECT natuurlijk wel aan de kaderleden, die ons steunden en alle  informatie weer deelden op de terminal.

Wij waren niet alleen verbaasd door de aard van het verzoek, alhoewel je van een Amerikaans bedrijf van alles kunt verwachten als het erom gaat de vakbonden onder druk te zetten. Maar, dat een Nederlandse onderneming zich met deze onmogelijke opdracht weg zou laten sturen, was toch wel de limit. Staken is een wettelijk vastgelegd recht, mits je je als bond aan een aantal zorgvuldigheidseisen houdt. En dat hadden we gedaan en zouden we, voor zover nodig, blijven doen. Elke vakbondsbestuurder die weleens stakingen uitroept, kan die eisen van zorgvuldigheid dromen.

Wil Sealand wel echt weg?

Wat mij opviel was dat de directie dit verzoek niet zelf aan ons overhandigde met een toelichting, maar er de directiesecretaris mee opzadelde dat merkwaardige verzoek aan ons te overhandigen. Hij nam nooit deel aan het overleg tussen directie en vakbonden, we kenden hem nauwelijks. Blijkbaar wilde de directie niet in eigen persoon voor schut gaan, want dat gebeurt als je zo’n belachelijke eis stelt. Ook al was dit op verzoek van Sealand, als dat al zo was. De indruk dat ECT en Sealand dit allemaal in scène hadden gezet om ons te intimideren en dat Sealand helemaal niet weg wilde uit Rotterdam en bij de ECT, werd er alleen maar door versterkt.

Staken is een fundamenteel recht

Staken, ook door middel van verassingsacties op voor de ECT lastige momenten, was en is een fundamenteel recht van werknemers en hun vakbond, ook in de haven. Dat geef je nooit weg. Het zou een voorbeeld kunnen worden voor soortgelijke eisen in andere sectoren dan de haven, waar de vakbond minder macht kan mobiliseren. Dit is zo’n principiële zaak dat je daarover nooit op bedrijfsniveau door twee bestuurders kunt laten beslissen, ook niet als dat een besluit zou zijn van een ledenvergadering van alleen ECTers.

Uitwijkende schepen?

Volgens de ECT-directie weken schepen al direct uit om verrassingsacties te ontlopen. Daar was geen enkele reden voor, omdat er alleen sprake zou zijn van acties leidend tot een tijdelijke en overzienbare onderbreking van de werkzaamheden. Maar ECT was zelf via de internationale vakpers gaan roeptoeteren dat schepen niet gelost of geladen konden worden. Wat op zich een aanleiding voor rederijen kan zijn om hun schepen te laten uitwijken. Dat vertelde de directie waarschijnlijk ook, als de rederijen een garantie vroegen dat hun schip behandeld zou worden. Die garantie kun je nooit geven als terminal, je kunt spreken in termen van waarschijnlijk of (helemaal) niet waarschijnlijk, maar zekerheid kun je nooit geven, zelfs niet tijdens de looptijd van een cao. Rederijen kunnen zich trouwens verzekeren tegen de kosten van stakingen, leerde ik later bij de ITF.

Verhuizing geen serieuze optie voor Sealand

Wij geloofden niet dat Sealand serieus zou overwegen om te verhuizen naar Antwerpen of Zeebrugge. Sealand kon het volgens ons aan hun klanten niet verkopen dat ze van de grootste containerhaven in Europa, geschikt voor de grootste containerschepen, met alle daarbij behorende dienstverlening, plus nieuwe technologieën plus ook nog ECT’s plannen voor verdere uitbreiding naar de Maasvlakte, zouden vertrekken naar een kleinere haven met een ander toekomstperspectief. Hier was volgens ons duidelijk sprake van bluf, en wel erg doorzichtige bluf, van ECT. Eigenlijk was het een belediging om te verwachten dat we in zulke verhalen zouden geloven.

Verrassingsstakingen

Ons antwoord op het herstelplan was tegengesteld aan wat ECT van ons wilde. In overleg met de kaderleden en met steun van de leden, besloten we tot het organiseren van korte verrassingsstakingen tegen alle schepen die binnen kwamen voor ECT, waardoor de planning bij ECT in het honderd zou lopen. ECT probeerde op allerlei manieren die verrassingsacties niet te laten plaatsvinden of te laten ophouden. De directie bleef herhalen dat de onderhandelingen van ECT met Sealand over de voortzetting van het langlopende contract voor het laden en lossen van Sealandschepen, ‘toevallig’ net plaats vonden in de periode dat wij als vakbonden en ECT over dat herstelplan onderhandelden. Sealand zou hebben geëist dat de Sealandschepen niet getroffen zouden worden door stakingen. Maar een verklaring van Sealand zelf over een verhuizing naar België, bleef uit. Uiteraard vroegen we daar ook niet om, we wilden geen verkeerde indruk wekken.

Welke acties zijn geoorloofd als er een cao van kracht is?

Acties die gericht zijn op bijvoorbeeld verbetering van arbeidsvoorwaarden die in de getekende en lopende cao al zijn vastgelegd, mogen niet gevoerd worden. Daarom ook wilde ECT de cao voor een aantal jaren bevriezen. Ontslagen daarentegen, zoals ECT had opgenomen in zijn herstelplan, zijn niet bij cao geregeld en altijd vatbaar voor acties, zoals we in het stukgoed al hadden aangetoond. Als schepen al uitweken, dan had ECT dat vooral zelf veroorzaakt door via de internationale media uit te venten dat schepen zouden worden getroffen door acties. Dit was trouwens niet de eerste keer dat werkgevers deze fout maakten. Ook in 1982 deden ze zoiets. Ze hadden dat argument van uitwijken nodig, om werknemers bang te maken en zo onder druk te kunnen zetten.

ECT directie straft ook ‘onschuldige’ CNV’ers en werkwilligen

Het plan van ECT was: als er stakingen plaatsvinden zodra er schepen voor de kant liggen, betalen we geen loon. Maar als er geen schepen voor de kant liggen en er dus geen werk is, maar ook geen staking, betalen we ook geen loon. Want dat die schepen er niet zijn ligt aan de dreiging van acties tegen schepen die aan de kades van ECT afmeren.

Ook werkwilligen, zoals de CNV-leden zouden niet betaald worden. Dus als er door de Vervoersbond FNV gestaakt werd, of er was een stakingsdreiging, en CNV-leden of ongeorganiseerden zouden wel willen werken maar konden dat niet, omdat de FNV-leden, de grote meerderheid, staakten of omdat de schepen uitweken, dan zou de ECT niemand uitbetalen.

Uitsluiting

Een bizarre vorm van uitsluiting. Dat was in ons land zo nog niet eerder vertoond en dus grensverleggend. Niet alleen de Vervoersbond FNV maakte daar bezwaar tegen, ook de Vakcentrale FNV sprak via voorzitter Johan Stelenburg zijn afkeuring uit en zegde alle juridische steun toe aan de Vervoersbond FNV om dit on-Nederlandse anti-vakbondsgedrag van ECT te bestrijden. De Vervoersbond CNV daarentegen accepteerde wel alles en besloot om haar leden een vergoeding te geven voor verlies aan salaris. Of ECT dat stiekem aan het CNV zou vergoeden, hebben we nooit kunnen vast stellen. Er gingen wel geruchten want sommige CNV’ers hadden dit aan hun FNV collega’s gemeld. Bijkomend voordeel zou zijn, dat CNV’ers ook eens konden ervaren wat het betekende om van een stakingsuitkering te moeten leven.

Intussen bij US Lines

De problemen voor de werknemers van US Lines vergden uiteraard in die tijd ook onze aandacht. Om maar te zwijgen over de problemen in het stukgoed, die zich steeds verder ontwikkelden. Inmiddels had het personeel van USL met onze steun een kortgeding tegen de werkgever aangespannen voor 10 december. Op 16 december oordeelde Frans Nivard, president van de rechtbank Rotterdam, dat de werknemers gelijk hadden, dat wil zeggen dat ze recht hadden op hun loon. Hij bepaalde ook dat USL alle andere verplichtingen moest naleven, zoals het betalen van sociale verzekeringspremies, pensioenpremies en de verplichte loonafdracht aan de belastingdienst. Maar hij zei erbij dat hij vreesde dat US Lines niet meer zou kunnen betalen, mede omdat USL in de Verenigde Staten in surseance van betaling verkeerde. De werknemers in Rotterdam hadden beslag laten leggen op de USL-rekeningen bij de bank, maar zij waren niet de enigen die dat hadden gedaan. Op 19 december verklaarde een rechter US Lines niet ontvankelijk voor het verzoek om USL Nederland failliet te verklaren, omdat het een onlosmakelijk onderdeel van de hele USL was. Dat betekende dat er geen uitspraak kon volgen over al dan niet faillietverklaring en dat USL daar dus ook geen gebruik van kon maken om werknemers te ontslaan. Dat was winst.

ECT gegevens en berekeningen kloppen niet

Op 18 december 1986 maakte Kees van Nimwegen bekend dat berekeningen van de Vervoersbond FNV en zijn deskundigen hadden aangetoond, dat het aantal wegvallende containers veel minder zou zijn dan ECT beweerde. En dus ook het aantal verdwijnende arbeidsplaatsen. Enkele dagen later maakte hij bekend dat het ultimatum van ECT: uiterlijk 1 januari 1987 een akkoord, van de baan was en dat het overleg op 13 januari 1987 voortgezet zou worden. Alhoewel het even leek of ECT en de Vervoersbond FNV elkaar iets naderden, bleek dat schijn. Het bleef dus sociaal rommelen bij de ECT, omdat het bedrijf toch bleef vasthouden aan het eigen herstelplan.

Alternatief plan van de Vervoersbond FNV

Op die vrijdag 13 januari presenteerde de Vervoersbond FNV een meerjarenplan, dat, net als in het stukgoed, gedwongen ontslagen voor de komende jaren zou voorkomen. De werkgever wenste niet eens over dat plan te praten. Daarop besloten de werknemers niet meer te wachten op een signaal van hun bond, maar  zelf op zaterdag 14 januari een spontane staking (zie foto) te beginnen. Ze organiseerden ook een mars van ontevreden ECT’ers, onder aanvoering van OR Voorzitter Jan Lieshout, van de home terminal naar het kantoor van ECT. Een kleine maar pittige wandeling over de autoweg. Deze actie leidde gelijk tot verhoogde spanning in de hele haven. In het stukgoed was al enkele weken een estafettestaking aan de gang en de onrust nam ook toe in de bulksector. Ook daar ging het niet van een leien dakje bij de cao-onderhandelingen. En als het bij ECT echt op langdurige staking zou uitdraaien, zou dat weleens de vlam kunnen zijn die de hele haven in een sociale brand zou kunnen steken.

ECT bindt in

Toch nog vrij onverwacht trok ECT de maatregel in, om geen loon te betalen als er geen werk was. Het bevroor de aankondiging over ontslagen, onder voorbehoud dat daar op later moment weer op teruggekomen zou kunnen worden. ECT zou nog wel tijdens de cao-onderhandelingen de bezuinigingen aan de orde stellen. En de ECT-directie herhaalde, dat nog maar moest blijken of Sealand bij ECT wilde blijven. Maar niemand geloofde, of had ooit had geloofd, dat Sealand Rotterdam echt wilde inruilen voor Zeebrugge of Antwerpen. Ook al deden die havens graag mee aan het opstellen van offertes met natuurlijk ook te lage prijzen, om Sealand binnen te halen. Niet geprobeerd is altijd mis, zullen ze in België terecht hebben gedacht. Alleen al vanwege de klantenbinding zou Sealand niet weg kunnen uit Rotterdam, de grootste haven van Europa, met bovendien het imago, al dan niet terecht, de meest efficiënte haven van Europa te zijn. Een vertrek uit Rotterdam zou Sealand zelfs klanten kunnen gaan kosten.

Toch een principeakkoord

Misschien wel tot verrassing van velen bereikten partijen op 14 april, in een uiterste poging het conflict te beëindigen, een principeakkoord voor zowel de cao-onderhandelingen, als het bezuinigingsplan. Dat zag er als volgt uit:

• Beperking kerstgratificatie tot 2000 gulden bruto, maar weer verhoogd met 125 gulden voor iedere 1000 containers boven de overslag van 940.000 containers per jaar
• Bevriezing prijscompensatie en lonen voor 2 jaar
• Dat betekent voor ECT’ers, tussen de 1100 en 1500 gulden per jaar inleveren
• Bestaande vrijwillige vertrekregeling blijft (ruimte voor stukgoedwerkers)
• Geen ontslagen

Geen grote overwinning, voor geen van de partijen. Het zou natuurlijk pas een echt akkoord kunnen worden, als de leden er ja tegen zouden zeggen. Zoals later bleek was het voor de leden aanvaardbaar. Rust, duidelijkheid en zekerheid zijn ook wat waard.

De onderhandelingen over de flexibeler inzet personeel werden vooruit geschoven om arbeidsrust te hebben tijdens onderhandelingen tussen ECT en Sealand over het wel of niet verlengen van het contract. Toen kwam de aap uit de mouw: wilde Sealand echt weg uit Rotterdam?

Op 15 april 1988 was de hoogste baas van Sealand in Rotterdam om het meerjarencontract met ECT te ondertekenen. Op die dag tekende het AD uit de mond van de hoogste baas van Sealand op, dat hij bij zijn start bij Sealand begin 1987 alle aanbiedingen van de containerterminals had bekeken en toen al tot de conclusie was gekomen, dat Sealand bij ECT moest blijven. Van dat hele verhaal over verhuizen naar Zeebrugge of Antwerpen was dus niets waar. De druk op de Vervoersbonden door ECT om toe te geven, omdat Sealand zou vertrekken, was door de ECT directie verzonnen.

Eigen ECT-terminal voor Sealand op Maasvlakte

Volgens informatie van ECT, en erg gretig overgenomen door sommige kranten, zou de toezegging van ECT dat Sealand op de nieuwe ECT-terminal op de Maasvlakte een eigen gedeelte zou krijgen, de doorslag hebben gegeven. Ook onzin dus. De topman van Sealand had lang geleden al bepaald dat Sealand bij ECT zou blijven. Sealand had bovendien ook op de hometerminal al een eigen gedeelte, dat geheel onafhankelijk van het andere deel kon functioneren met speciaal voor Sealand aangewezen personeel dat in dienst was van ECT. Zo zou dat ook gaan op de nieuwe terminal. En het personeel zou ook daar onder de ECT-cao vallen. Dat personeel werd altijd betrokken bij voorbereidingen van cao-onderhandelingen en stakingen als ECT daarin een rol speelde. Ik heb daar in mijn ECT tijd nog pamfletten uitgedeeld en een stakingsoproep gedaan, die opgevolgd werd. En in de aanloop daar naartoe, tijdens voorlichtingsbijeenkomsten in de kantine, heb ik heftige discussies gehad met de baas van die terminal.

In dit verband wijs ik nog even op de uitspraken van de directeur van het Gemeentelijk havenbedrijf over de opvallende lage prijzen die in Rotterdam worden gevraagd voor het laden of lossen van een container. Hij zei: “Nederland is het goedkoopste land van de wereld. Wanneer een Amerikaan vraagt hoeveel de overslag van een container kost, valt hij bijna van zijn stoel bij het horen van het bedrag van 150 gulden. Beleefd informeert hij dan of er soms geen dollars bedoeld werden”. (Toen was de US dollar nog veel meer waard dan nu). De tarieven in Rotterdam zijn (waren?) dus aanzienlijk lager dan in andere havens. Ook dat droeg ertoe bij het zogenaamde vertrek van Sealand niet serieus te nemen. Ik voeg dat artikel in z’n geheel bij. Ik verwees er in aflevering 17 van ‘Mijn Herinneringen’, ‘Van stukgoed naar sterfhuis”, ook al naar.

ECT gebruikte chantage om ons onder druk te zetten

Ook deze keer gedroeg ECT zich niet als een Nederlands bedrijf. De directie gebruikte middelen om de werknemers onder druk te zetten die wij, bestuurders, kaderleden en leden, als pure chantage ervoeren. Om te beginnen had ECT, zei de directie, al ontslagaanvragen ingediend, voordat er met de vakbonden overleg was geweest over de gevolgen van het wegvallen van twee rederijen. Als dat inderdaad het geval was, moest de ECT dus al namen aan het arbeidsbureau hebben doorgegeven. Als straf op (waarschijnlijke) deelname aan een staking. Het gebruik maken van een juridisch recht in Nederland om te staken, zou kunnen betekenen dat ECT je als straf selecteert voor ontslag. Absoluut onaanvaardbaar voor een vakbond.

De aankondiging en gedeeltelijk uitgevoerde dreiging dat ECT je salaris zou inhouden als er door gebrek aan schepen niet gewerkt kon worden, vanwege de selectieve stakingsdreiging, moest ons inziens ook van tafel. Ongeacht bij welke bond je lid was, of helemaal ongeorganiseerd. Niemand zou zijn salaris krijgen, volgens die dreiging. En als er wel een schip tegen de kant lag en er dus wel werk was, maar niet gewerkt kon worden door een staking van leden van de Vervoersbond FNV, zouden werkwilligen, van de Vervoersbond CNV of werkwillige ongeorganiseerden, ook niet betaald worden. Allemaal nog nooit eerder vertoond in Nederland. En het CNV aanvaardde dat allemaal maar. Volgens mij opnieuw bewuste dramatische grensverleggende verharding van arbeidsverhoudingen, Amerikaanse stijl.

Behalve dat staken een internationaal en ook een nationaal recht is, zette die aankondiging van ECT de ene groep ECT’ers, niet stakers, extra op tegen de groep ECT’ers die wel staakten. Tussen die groepen bestaan altijd al spanningen, maar dan kwam het inkomen van de niet-stakers nooit in gevaar. Nu wel. Dus de onderlinge verwijten zouden veel meer en veel heviger zijn. En daardoor zouden de spanningen na de staking, als iedereen weer aan het werk was, veel langer nadelige gevolgen hebben voor de saamhorigheid van het personeel. On-Nederlands en in strijd met op zijn minst de bedoeling van het recht op actie voeren en staken. En dom beleid om ten koste van het belang op langere termijn, op korte termijn een overwinning te willen behalen door bewust werknemers onderling tegen elkaar op te zetten. Verdeel en heers. Zoals al eerder gebeurde in 1981. (Zie aflevering 16).

Kees Marges 

Februari 2023

Dit is het zesentwintigste  verhaal in de serie Herinneringen van Kees Marges

Klik hier voor de andere verhalen