Net weduwe geworden van haar vakbondsman kreeg Teunie van Soelen in 1974 bezoek van drie vrouwen uit de buurt. Of ze misschien lid van de Vrouwenbond NVV wilde worden? Verbaasd reageerde ze: “bestaat dat dan?”
En na enige uitleg van de vrouwen over de Vrouwenbond en haar plaatselijke activiteiten werd Teunie lid van de afdeling Dordrecht.

Veel scholing

Ze genoot van de activiteiten, toen vooral ook veel scholing, VOS-cursussen, en daarnaast de gezelligheid van haar afdeling.
Twee jaar later bleek er een nieuwe afdelingsvoorzitter nodig te zijn en kwam Teunie in het bestuur. Ze bleef voorzitter tot 1993. Ze was ook lid van het districtsbestuur samen met Truus Arends en later met Lieke Rieu. Veel activiteiten werden in gang gezet, vaak naar aanleiding van projecten en thema’s door ‘Amsterdam’ (het hoofdbestuur van de Vrouwenbond zetelde in Amsterdam en werd in de afdelingen vaak kortweg als ‘Amsterdam’ omschreven) ingegeven.
Scholingsdagen waren er ook vaak in De Born op de Veluwe. Daar herinnert Teunie zich ook vooral het plezier, bijvoorbeeld tijdens de hoedjesavond, waar de vrouwen zich presenteerden met de origineelste zelfgemaakte hoedjes. Het was heerlijk om even met de vrouwen bij elkaar te zijn en naast de scholing je ook samen te kunnen ontspannen. Er werden acties gevoerd o.a. in Den Haag tegen de nieuwe nabestaandenwet.

‘Die durft wat te zeggen’

Ze mocht de Vrouwenbond vertegenwoordigen in andere Bondsbesturen. “Dan deed ik speciaal een rok aan, om het verschil met al die mannen te laten zien. En je zag ze kijken, ze stootten elkaar aan, zo, die durft wat te zeggen!” Ja, dat had Teunie bij de Vrouwenbond wel geleerd. “We deden ook veel aan districtsscholing.” Ze herinnert zich nog de projecten over discriminatie en over Europa. “Daar hebben we zoveel van geleerd, je verruimde je blik, je praatte er met elkaar over, kreeg andere inzichten”.

Teunie komt uit een echt rood nest, zoals veel van de Vrouwenbondvrouwen. Ze kijkt terug op een fijne jeugd in een warm gezin. Iedereen stond voor elkaar klaar en ze heeft veel van haar vader geleerd. Ook dat je alles mag zeggen, je niet je mond hoeft te houden, je nooit een mindere bent. Haar vader was glasblazer in Leerdam.
Toen hij daar werd ontslagen kwam de vakbond voor hem op. Hij wilde ook dat zijn kinderen lid en liever nog kaderlid van de vakbond werden. “Als hij had geweten wat Teunie allemaal binnen de bond gedaan heeft, zou hij vast reuze trots geweest zijn”, mijmert ze. Samen met haar broer uit Zwijndrecht richtte Teunie daar een Vrouwenbondsafdeling op. Ook maakte Teunie deel uit van het Centraal Bestuur. Ze vergaderde onder leiding van diverse voorzitters op het kantoor op Sloterdijk. Noemt Truus als vaste kern op het kantoor daar, “die kent echt iedereen”. En met plezier denkt ze terug aan vrouwen als Mária van Veen en Tineke van der Kraan.

Paasheuvel

De landelijke ledenvergaderingen werden toen nog goed bezocht. “Het was het moment om als afdeling en district je mening over de activiteiten van de bond te geven, je kwam vrouwen uit het hele land tegen en het was meteen ook een beetje een reünie en een uitstapje.”

Hele fijne herinneringen heeft Teunie aan de Paasheuvel. “De lange reis met trein en bus er naar toe, liep je nog een eind met je koffer en sliepen we in een tent.” En dan die vlaggenparade. Dat had ze nooit willen missen. Het 50 jarig jubileum van de Vrouwenbond werd daar in 1998 gevierd. Er was geen betere plaats te bedenken, net als lang geleden, de vele bussen uit het hele land op de parkeerplaats. En dat geweldige gevoel van saamhorigheid. Dat kun je een buitenstaander niet uitleggen.

“Jammer dat de huidige Vrouwenbond zo op afstand zit en dat heeft niets met mijn leeftijd te maken. De onderwerpen waarmee de Vrouwenbond in deze tijd bezig is spreken ons ouderen niet aan. Het gaat veel over andere culturen en over betaald werk en kinderopvang. Het Magazine lees ik bijna niet meer. De Binding ja, daar keek je vroeger naar uit, dat spelde je, nam je mee naar de afdeling en besprak je met elkaar.” En nee, haar kleindochter is geen lid van de Vrouwenbond. Daar zien de jongeren tegenwoordig het nut niet meer van. “Ze hoeven nergens meer voor te knokken, dat hebben wij al gedaan”.

Bij haar afscheid als voorzitter van de afdeling kreeg Teunie een mooie pentekening van haar woonplaats. Deze hangt aan de wand in de kamer en daar is zij trots op. Nog steeds is ze lid van de Vrouwenbondafdeling Dordrecht. “Natuurlijk, het clubje is kleiner geworden, maar we zien elkaar regelmatig en bespreken dan de actualiteiten. En we kijken terug op een mooie en leerzame tijd. De Vrouwenbond was een belangrijk deel van mijn leven, ik had het niet willen missen.”

Siska Caneel
Dordrecht, mei 2012

Publicatie: